Scenariusz pierwszy: jestem w trybie hibernacji. Nie mogę się obudzić, śpię do południa. Ledwo budzę się, iżby zmieść obiad, wiele manto go pomijam. Poobiednia drzemka, po której nie śpię od chwili godziny do dwóch, jest potrzebna aż do zjedzenia śniadania. Ten wzorzec jest nieprzerwany tudzież wygodnie jest osądzać, że jestem leniwy. Mógłbym też swobodnie uzasadnić, iż „zawsze jestem zmęczony”.
Drugi harmonogram dotyczy poczucia bezradności i/lub beznadziejności, które prawdopodobnie stanowić powszechne natomiast przekonujące. Nic nie mogę zrobić”, „Mój wkład nie poprawi sytuacji”, „Ona jest chora, nie mogę jej pomóc, żeby poczuła się lepiej”, „Nie ma żadnych rozwiązań, które moglibyśmy wysunąć propozycję naszym klientom, nie przedłużymy umowy”. Wiele osób, w tym ja sam, powiedziałoby, iż brakuje mi wytrwałości natomiast determinacji w poszukiwaniu rozwiązań, brakuje mi pozytywnego nastawienia, mam blady charakter. Po prostu bez trudu jest uznać moje wyniki a przybyć aż do wniosku, iż jestem wątły natomiast bezużyteczny.
Trzeci sytuacja owo sytuacja, w której pojawia się niepokój. Co ego mam zrobić?”, „Nie mogę usiedzieć w miejscu, lepiej spakuję torbę, może posprzątam w jadalni”. Sfrustrowany niemożnością zrobienia czegoś, zaczynam się złościć ogólnymi uwagami rodziny. Kiedy poziom tolerancji spada, rozdrażnienie przeradza się w pasja albo wściekłość, na nieszczęście skierowaną na moją rodzinę, osoby najbliższe mojemu sercu. Co z tej przyczyny mam z tego zrobić: dzień pełen irytacji? Czy też mogę to pominąć jako dodatkowy złego usposobienia dzień, w którym zero się nie dzieje?
Te jak gdyby nieszkodliwe uczucia a zachowania, czym są, kiedy doświadczam ich za pośrednictwem tydzień, duet tygodnie, trzy? Czy mam je wzgardzić i/lub zaakceptować, iż to po prostu ego – jestem leniwy, mam słabą wolę, mam gniewny temperament http://www.blogdlazdrowia.pl.
Żyję w czasach, w których diagnoza choroby psychicznej opiera się głównie na objawach zgłaszanych przy użyciu samego siebie. Mam szczęście, iż 30 lat temu moje rodzeństwo pokazało mi część z prasa na temat depresji a jej objawów. Zaopatrzona w informacje na rzecz depresji, tymczasem niechętnie, w wieku nastoletnim odwiedziłam swojego pierwszego psychiatrę. Będąc zdana przeciwnie na siebie, starałam się odkryć esencja tych powszechnych (i niewidocznych) objawów – zmęczenia, senności, złości (i wściekłości), poczucia bezwartościowości, natomiast w najgorszym razie myśli samobójczych.